پیامبر اعظم

پیامبر اعظم:

ایمان پذیری

خود تندیس ایمان بود و قافله سالار دین باوری.

می فرمود:

دین باور در نزد خداوند از مومن ضعیف بهتر و محبوب تر است.

سزاوار است در دین باور هشت ویژگی باشد:

آرامش در آشوبها؛ شکیبایی در ناگواریها؛ سپاسگذاری در آسایش؛ قناعت به آنچه خدای والا روزی اش کرده؛ ستم نکردن بر دشمنان؛ تحمیل نکردن بر دوستان؛ پیکرش از او در رنج و مردم از وی در آسایش باشند.

کسی که دین باوری را بیازارد،خداوند را آزرده است؛و کسی که او را غمگین سازد، پروردگار را اندوهگین کرده است؛ و کسی که ناحق و ستمگرانه چنان بود بنگرد که مؤمن بهراسد، آفریدگار او را در روز رستاخیز خواهد ترسانید.

آگاه باشید کسی که اندوهی از غمهای دنیا را از مؤمن بزداید، پروردگار هفتاد ودو غم آن جهان وهفتاد و دو غم این جهان را از او می زداید... .

ای علی! برخی از ویژگیهای دین باور آن است که :

اندیشه اش در جولان[و گسترده]؛ دانشش بسیار؛ و بردباریش بزرگ است؛ کسی را که آزارش داده اذیت نمی کند[بلکه می بخشد]؛

در [سخنان و کارهای] بیهوده غوطه ور نمی شود؛

و بدگویی کسی نمی کند؛

هنگام تردید در حلال یا حرام بودن چیزی، باز می ایستد [و آن کار را انجام نمی دهد]؛

بسیار می بخشد؛

شادی اش در چهره و اندوهش در دل است؛

گواراتر از شهد است؛

و [ایمانش] سخت تر از صخره است؛

رازی را افشا نمی کند؛

خاموشی اش دراز مدت است؛

و با خردسالان مهربان است؛

امانت دار است؛

بسیار آگاه است؛

و کم لغزش؛

رفتارش مودبانه؛

و سخنانش [ از زیبایی و ژرفایی] باعث شگفتی شنوندگان است؛

در جست وجوی عیب دیگران نیست؛

با متانت؛

سپاسگذار؛

کم گو؛

همدم؛

پاکدامن و بزرگوار است؛

نه نفرین گر است؛

نه سخن چین؛

نه دشنامگو؛

نه تنگ چشم؛

خوش برخورد است؛

در جست وجوی والاترین هدف هاست؛

نیرومند، اما نرمخوست؛

نه به دشمن ستم می کند؛

نه دوستی کسی او را به گناه وا می دارد؛

کم خرج است؛

پر خواب نیست؛

کارش را به خوبی انجام می دهد؛

سخنش را [پیش از گفتن] می سنجد؛

نه از دوستش نا حق را می پذیرد و نه سخن درست دشمنش را رد می کند؛

جز با هدف فراگیری [ و نه گردن فرازی] نمی آموزد؛

جز با هدف به کار گیری [ دانشش] فرا نمی گیرد؛

کم کینه است؛

روزها فعالیت اقتصادی میکند... .

می فرمود: خداوند مؤمن بی عقل را دشمن می دارد.

دین باور [سراسر] سود است:

اگر همراهش شوی ، بهره مندت سازد، اگر با او مشورت کنی، سودت دهد؛ اگر شریکش شوی، به نفعت باشد؛ و همه کارش[ برای مردم] سودمند است.

دین باور چهار دشمن دارد:

مؤمنی که بر او حسد می ورزد؛ منافقی که دشمنش دارد؛ شیطانی که گمراهش کند و کافری که به نبرد با او برخیزد.

مؤمن ، زیرک ، باهوش و [در مواجهه با مردم و مسائل]محتاط است.

حضرت در سفارش های خود، جایگاه والای فرد دین باور را به مردم گوشزد می کرد، تا با حفظ ارجمندی مؤمن، و گوهر«ایمان» فراوان شود:

کسی که دین باوری را بیازارد، مرا آزرده است؛ و کسی که مرا بیازارد، خداوند را آزرده است؛ و کسی که پروردگار را بیازارد، در تورات، انجیل، زبور و قرآن نفرین شده است.

کسی که مؤمنی را غمگین سازد؛ سپس دنیا را به او دهد، این کار وی، آن عمل پیشین را جبران نمی کند و پاداشی به او نمی دهند!

منبع : کتاب نگین هستی نوشته حسین سیدی